Zaterdag 29 september
We zijn om half 9 pas uit bed, de fietsers zijn al even lui of beter moe.
Deze albergue met over de 600 bedden is gebouwd nav de wereldjongerendagen in 1993. Het is een klein dorp met alle voorzieningen. 600 bedden, je kan dus bij wijze van spreken nog om 10 uur 's avonds toekomen.
Vertrekken voor de laatste 5 km zonder rugzak, da's even wennen maar toch leuk.
Eerst "Estacion de Autobuses" voor ons retourticket. Bussen richting Brussel rijden enkel op dinsdag, donderdag en zaterdag. We moeten dus 3 nachten blijven.
Treinen zijn geen optie, die zijn dubbel zo duur.
Het traject naar de Kathedraal is me bekend.
Onderweg zien we de fietsers van deze morgen weer en wuiven naar mekaar.
Als we het plein voor de kathedraal op draaien, gekende taferelen: gejuich, geknuffel, emoties. Eenieder beleeft het op zijn eigen manier.
De pelgrimsmis begint om 12 uur. We zoeken alvast een goede plaats. En ja, ... na de mis de Botafumero. Iedereen wil het vastleggen, je moet dat zien. Toch ook wel speciaal dat wierookvat.
Na de mis lopen we direct voor ons "diploma". Nooit meegemaakt, we kunnen direkt naar de infobalie. Als de oorkonde getekend is, staan de pelgrims tot op straat aan te schuiven.
Namiddag zoeken we eten want we hebben nog niet ontbeten. En wie treffen we in "el comedor al fondo"? Weer die vriendelijke spaanse fietsers. Ole!
Foto Camino (klikken)
vrijdag 5 oktober 2012
maandag 1 oktober 2012
Arzua - Monto do Gozo
Vrijdag 28 september
We hebben afgesproken om tot aan de eerste bar samen te blijven en daarna mekaar los te laten.. Tot in Pedrouzo (20 km). Paul zal daar bij het begin van het dorp opwachten. Hij heeft betere fysiek. We hebben hetzelfde stapritme maar zijn benen zijn langer. Voor Pedrouzo moet je op een bepaald moment (bij een drukke weg) kiezen. De camino volgen en oversteken of even naar links voor de albergue. Je kan al raden wat er gebeurt is.
Uitgeput en vrij laat (18u30) arriveren we na een rit van 36 km in Monto do Gozo. Gelukkig hebben we onderweg pelgrimsmenu gegeten. We zouden het anders niet gehaald hebben. Ook wat stout geweest. Mijn maatje neemt altijd water. Ik drink vino tinto. De volle fles die ik krijg is eigenlijk bedoeld voor 2. De 2de helft is eerst in mijn leeg colaflesje gevloeid.
We slapen vannacht samen met een drietal spaanse fietsers die enkel spaans spreken maar met dat klein beetje van mij, krijgen we toch een conversatie op gang.
Monto do Gozo, berg van vreugde, berg ook met leuke herinneringen.
We hebben afgesproken om tot aan de eerste bar samen te blijven en daarna mekaar los te laten.. Tot in Pedrouzo (20 km). Paul zal daar bij het begin van het dorp opwachten. Hij heeft betere fysiek. We hebben hetzelfde stapritme maar zijn benen zijn langer. Voor Pedrouzo moet je op een bepaald moment (bij een drukke weg) kiezen. De camino volgen en oversteken of even naar links voor de albergue. Je kan al raden wat er gebeurt is.
Uitgeput en vrij laat (18u30) arriveren we na een rit van 36 km in Monto do Gozo. Gelukkig hebben we onderweg pelgrimsmenu gegeten. We zouden het anders niet gehaald hebben. Ook wat stout geweest. Mijn maatje neemt altijd water. Ik drink vino tinto. De volle fles die ik krijg is eigenlijk bedoeld voor 2. De 2de helft is eerst in mijn leeg colaflesje gevloeid.
We slapen vannacht samen met een drietal spaanse fietsers die enkel spaans spreken maar met dat klein beetje van mij, krijgen we toch een conversatie op gang.
Monto do Gozo, berg van vreugde, berg ook met leuke herinneringen.
donderdag 27 september 2012
Melide - Arzua
Donderdag 27 september
Slechts 15 km vandaag.
Het is koud 's morgens.
Paul merkt na een paar honderd meter dat ik mijn pet niet op heb. Terug naar de albergue: niks. Terug naar de bar van vorige avond: de vriendelijke spaanse bardame heeft ze netjes aan de kant gelegd. Gracias senora.
Zitten al om 9u30 aan het ontbijt. Bij "El Aleman". Verwachten 'wurst en sauerkraut' maar niks van dat: spek met eieren.
En ... waarlijk de zon is weer van de partij. Stappen weer door het mooie Galicie. De eucalypthus geurt en we ademen onze neuzen vol.
Slechts 15 km vandaag.
Het is koud 's morgens.
Paul merkt na een paar honderd meter dat ik mijn pet niet op heb. Terug naar de albergue: niks. Terug naar de bar van vorige avond: de vriendelijke spaanse bardame heeft ze netjes aan de kant gelegd. Gracias senora.
Zitten al om 9u30 aan het ontbijt. Bij "El Aleman". Verwachten 'wurst en sauerkraut' maar niks van dat: spek met eieren.
En ... waarlijk de zon is weer van de partij. Stappen weer door het mooie Galicie. De eucalypthus geurt en we ademen onze neuzen vol.
Palas do Rei - Melide
Woensdag 26 september
Dit zijn de mooiste stukjes op de camino.
Stappen door ongerepte natuur. Rotspaden door miljoenen pelgrims betreden, geurende eucalypthusbossen, vogels met hun eigen repertoire en regen is nog steeds onze gezel.
Ons verwachtingspatroon moeten we bijstellen. Normaal vinden we wel een bar na 2 uren maar niet vandaag. De wijzer staat al geruime tijd op rood, mijn benzinetank is bijna leeg. Bereiken dan toch en bar om 11 uur. Bocadillo can bacon komt niks te vroeg.
Maak nog vlug iemand gelukkig. Als ik opstap zie ik een duur toestel op de grond liggen. Kan gelukkig nog vlug de 3 fransen halt roepen die even voordien nog met ons het tafeltje vormden.
Zijn al om 12u30 in Melide. Melide is een net en proper en vriendelijk stadje. Je vind er ook een kerkje met een bijzondere Christis aan het kruis. Kan jammer geen foto trekken want mijn toestel heeft het begeven. Ik vermoed dat de regen de schuldige is. Jammer!
's Avonds lees ik de laatste bladzijden van "On the road" van Michel Wuyts, dat Pascal (zoon) me mee gegeven heeft. Prachtig boek, een aanrader, een schrijver met humor. Ik ga zijn commentaren met andere oren beluisteren.
Dit zijn de mooiste stukjes op de camino.
Stappen door ongerepte natuur. Rotspaden door miljoenen pelgrims betreden, geurende eucalypthusbossen, vogels met hun eigen repertoire en regen is nog steeds onze gezel.
Ons verwachtingspatroon moeten we bijstellen. Normaal vinden we wel een bar na 2 uren maar niet vandaag. De wijzer staat al geruime tijd op rood, mijn benzinetank is bijna leeg. Bereiken dan toch en bar om 11 uur. Bocadillo can bacon komt niks te vroeg.
Maak nog vlug iemand gelukkig. Als ik opstap zie ik een duur toestel op de grond liggen. Kan gelukkig nog vlug de 3 fransen halt roepen die even voordien nog met ons het tafeltje vormden.
Zijn al om 12u30 in Melide. Melide is een net en proper en vriendelijk stadje. Je vind er ook een kerkje met een bijzondere Christis aan het kruis. Kan jammer geen foto trekken want mijn toestel heeft het begeven. Ik vermoed dat de regen de schuldige is. Jammer!
's Avonds lees ik de laatste bladzijden van "On the road" van Michel Wuyts, dat Pascal (zoon) me mee gegeven heeft. Prachtig boek, een aanrader, een schrijver met humor. Ik ga zijn commentaren met andere oren beluisteren.
Portomarin - Palas do Rei
Dinsdag 25 september
Starten weer als .... Het regent voor de verandering, het blijft regenen. Na 16 km hebben we er genoeg van. Een Albergue (bij Isabel), open om 13 uur. Proberen een half uur te schuilen voor de slagregen. 13u30 nog steeds geen Isabel. Wat doen we? We staan te verkleumen van de kou. We wagen het erop en stappen dan maar verder. Brrrrr....We hebben een paar 100 m. gestapt en wie komt daar aangereden? We kijken om en ja, inderdaad: Isabel! Een pelgrim treed niet op zijn stappen terug. Het worden nog 6 natte kilometers.
Voel me nochthans goed vandaag. Regen brengt veel zuurstof in de lucht. En heb onderweg een bocadillo met bacon verorberd. Moet dat meer doen.
Doornat tot op het blote lijf, en weet nu ook dat mijn rugzag niet waterdicht is.
Wat ben ik blij om een bed vandaag in de eerste albergue in Palas do Rei.
's Avonds konijn op het menu. Je zal ons morgen nogal zien stappen :-).
Starten weer als .... Het regent voor de verandering, het blijft regenen. Na 16 km hebben we er genoeg van. Een Albergue (bij Isabel), open om 13 uur. Proberen een half uur te schuilen voor de slagregen. 13u30 nog steeds geen Isabel. Wat doen we? We staan te verkleumen van de kou. We wagen het erop en stappen dan maar verder. Brrrrr....We hebben een paar 100 m. gestapt en wie komt daar aangereden? We kijken om en ja, inderdaad: Isabel! Een pelgrim treed niet op zijn stappen terug. Het worden nog 6 natte kilometers.
Voel me nochthans goed vandaag. Regen brengt veel zuurstof in de lucht. En heb onderweg een bocadillo met bacon verorberd. Moet dat meer doen.
Doornat tot op het blote lijf, en weet nu ook dat mijn rugzag niet waterdicht is.
Wat ben ik blij om een bed vandaag in de eerste albergue in Palas do Rei.
's Avonds konijn op het menu. Je zal ons morgen nogal zien stappen :-).
dinsdag 25 september 2012
Barbadelo - Portomarin
Maandag 24 september
Heb vannacht weinig geslapen. Daar is de koffie van gisteren avond niet vreemd aan. Hadden onszelf op appelcake getrakteerd ( x-traatje voor een zondag) en ik meen nog steeds: gebak zonder koffie is 'not done'.
Het is weer grijs vandaag. Na enkele km horen we van ver gegiechel achter ons. 3 meisjes van schat ik 18 steken ons voorbij. Zij zijn wel uitgeslapen. We slaan een kort praatje en blijkt dat ze uit Valencia komen. Mijn maatje (lid van een zangkoor) heft het lied aan: Valentia, lalalalala etc. en ja ze zingen lustig mee. Leuk is dat. Moet nadien aan Annick denken. Zij had ook die leeftijd. Ik weet het zeker, zij was ook zo een levenslustig meisje.
Het is een echte invasie op de camino. Vanaf Sarria beginnen de laatste 100 km. Vele pelgrims starten hier omdat stappers moeten kunnen aantonen dat ze de laatste 100 hebben gestapt om de Compostela (een soort diploma) te behalen. In Sarria krijgt de camino Frances ook aansluiting van de camino Primitivo en de camino del Norte.
Je hoeft geen pijlen meer te volgen. Je kan je gewoon laten meedrijven met de pelgrimsstroom.
Ik betrap mezelf erop dat ik gemakkelijk iemand aanspreek voor een babbeltje. Mijn pa deed dat vroeger ook altijd. Destijds ergerde ik me daar aan. Ik merk ook dat mijn doen en laten steeds meer en meer op die van mijn pa lijken.
Als ik ooit een boek kon schrijven over mijn pa, dan zou de laatste zin zeker zijn: "Ik had de beste pa ter wereld".
Heb vannacht weinig geslapen. Daar is de koffie van gisteren avond niet vreemd aan. Hadden onszelf op appelcake getrakteerd ( x-traatje voor een zondag) en ik meen nog steeds: gebak zonder koffie is 'not done'.
Het is weer grijs vandaag. Na enkele km horen we van ver gegiechel achter ons. 3 meisjes van schat ik 18 steken ons voorbij. Zij zijn wel uitgeslapen. We slaan een kort praatje en blijkt dat ze uit Valencia komen. Mijn maatje (lid van een zangkoor) heft het lied aan: Valentia, lalalalala etc. en ja ze zingen lustig mee. Leuk is dat. Moet nadien aan Annick denken. Zij had ook die leeftijd. Ik weet het zeker, zij was ook zo een levenslustig meisje.
Het is een echte invasie op de camino. Vanaf Sarria beginnen de laatste 100 km. Vele pelgrims starten hier omdat stappers moeten kunnen aantonen dat ze de laatste 100 hebben gestapt om de Compostela (een soort diploma) te behalen. In Sarria krijgt de camino Frances ook aansluiting van de camino Primitivo en de camino del Norte.
Je hoeft geen pijlen meer te volgen. Je kan je gewoon laten meedrijven met de pelgrimsstroom.
Ik betrap mezelf erop dat ik gemakkelijk iemand aanspreek voor een babbeltje. Mijn pa deed dat vroeger ook altijd. Destijds ergerde ik me daar aan. Ik merk ook dat mijn doen en laten steeds meer en meer op die van mijn pa lijken.
Als ik ooit een boek kon schrijven over mijn pa, dan zou de laatste zin zeker zijn: "Ik had de beste pa ter wereld".
Samos - Barbadelo
Zondag 23 september
Het heeft 's nachts water gegoten. We moeten voor half 8 weg in de regen De paters hebben geen compassie. De camino naar Sarria volgt van bij de start 3 km een rijksweg en buigt dan af naar de dorpjes. We doen zoals de meeste pelgrims vandaag en blijven langs de rijksweg (wegens de regen). Er is practisch geen verkeer. Ook in Spanje slapen ze 's zondag lang uit. Het is echt herfstweer: felle wind, stormwind bij wijlen en regenvlagen, de hele dag.
Aangekomen in Sarria stad treffen we de km aanduiding Santiago: 111 km.
Krijg vandaag leuke sms-jes. Van Hilde (de jongste dochter) dat de kleinkinderen elke avond een kusje op mijn foto geven, van de Van Uytsels met een voorlopig resultaat van de sponsoractie (€ 400), van een collega vv die me wil komen uithalen om mee te rijden (ik weet niet waar), een telefoontje van de Els (schoondochter) en een smsje van Wendy (2de dochter).
Oh ja, dit nog: mijn stok begint van onderen af te brokkelen maar zal het wel houden tot Santiago.
Het heeft 's nachts water gegoten. We moeten voor half 8 weg in de regen De paters hebben geen compassie. De camino naar Sarria volgt van bij de start 3 km een rijksweg en buigt dan af naar de dorpjes. We doen zoals de meeste pelgrims vandaag en blijven langs de rijksweg (wegens de regen). Er is practisch geen verkeer. Ook in Spanje slapen ze 's zondag lang uit. Het is echt herfstweer: felle wind, stormwind bij wijlen en regenvlagen, de hele dag.
Aangekomen in Sarria stad treffen we de km aanduiding Santiago: 111 km.
Krijg vandaag leuke sms-jes. Van Hilde (de jongste dochter) dat de kleinkinderen elke avond een kusje op mijn foto geven, van de Van Uytsels met een voorlopig resultaat van de sponsoractie (€ 400), van een collega vv die me wil komen uithalen om mee te rijden (ik weet niet waar), een telefoontje van de Els (schoondochter) en een smsje van Wendy (2de dochter).
Oh ja, dit nog: mijn stok begint van onderen af te brokkelen maar zal het wel houden tot Santiago.
zaterdag 22 september 2012
Triacastela - Samos
Zaterdag 22 september
We maken er een relatieve rustdag van. De afstand tot Samos is slechts 9 km en loopt volledig door de natuur en langs een beekje. Onderweg vind ik een stok precies van lengte en dikte. Ik ga proberen hem niet te verliezen.
Bij inschrijving in het klooster voor overnachting merk ik dat ik de oudste pelgrim ben die dag. Dit geeft me nieuwe moed.
We maken er een relatieve rustdag van. De afstand tot Samos is slechts 9 km en loopt volledig door de natuur en langs een beekje. Onderweg vind ik een stok precies van lengte en dikte. Ik ga proberen hem niet te verliezen.
Bij inschrijving in het klooster voor overnachting merk ik dat ik de oudste pelgrim ben die dag. Dit geeft me nieuwe moed.
O Cebrero - Triacastela
Vrijdag 21 september
Stijgen is mijn ding niet, dalen evenmin. Nu de stokken ontbreken heb ik een stalen onderstel opgebouwd. Niettemin wreken zich de inspanningen van gisteren. Het hele traject wringt zich tussen boeredorpjes en koeien met diarree die de camino gebruiken om stal of weide op te zoeken. Elk huis heeft zijn waakhond, mooie herdershonden. Waken moet je met een korreltje zout nemen, even het ooglid omhoog trekken. Zij storen zich al lang niet meer aan al die duizenden pelgrims.We stappen in Galicie en het weder lijkt te veranderen want temperaturen zijn niet meer wat ze waren. De zon moet moeite doen om door de wolken te priemen. Tegen de avond is het dan weer snikheet.
Stijgen is mijn ding niet, dalen evenmin. Nu de stokken ontbreken heb ik een stalen onderstel opgebouwd. Niettemin wreken zich de inspanningen van gisteren. Het hele traject wringt zich tussen boeredorpjes en koeien met diarree die de camino gebruiken om stal of weide op te zoeken. Elk huis heeft zijn waakhond, mooie herdershonden. Waken moet je met een korreltje zout nemen, even het ooglid omhoog trekken. Zij storen zich al lang niet meer aan al die duizenden pelgrims.We stappen in Galicie en het weder lijkt te veranderen want temperaturen zijn niet meer wat ze waren. De zon moet moeite doen om door de wolken te priemen. Tegen de avond is het dan weer snikheet.
Trabadelo - El Cebrero
Donderdag 20 september
Zijn weer als laatste weg, het wordt een afgezaagd refreintje. Vandaag de koninginnerit, buiten categorie. En dat wordt het ook. In jaren niet zo afgezien. Vannaf Herreira is het echt steil klimmen, neen kruipen, verstand op nul, doorgaan, er is geen andere optie, mijn hart gaat wilt te keer en drijgt eruit te springen, het heeft nochthans nog veel te bieden, deze beklimmimg heeft zijn gelijke niet. Houden noodgedwongen stops, bijtanken maar ook even rondkijken want Galicie komt in zicht. El Cebrero schittert in de zon. Bijzonder dorp met charisme. Het is er een overrompeling, veel spanjaarden. Wie na 4 uur arriveert heeft pech. Er zijn nochthans vele bedden beschikbaar. Na het eten gaan we nog naar het kerkje om er de mis van 7 uur bij te wonen. We verstaan er geen snars van maar dat hoeft ook niet. Bij de vredewens worden er handen geschud, geknuffeld en gekust (zedig op de wangen natuurlijk).
's Avonds nemen we ons voor om morgen als laatsten op te staan, hahaha.
Zijn weer als laatste weg, het wordt een afgezaagd refreintje. Vandaag de koninginnerit, buiten categorie. En dat wordt het ook. In jaren niet zo afgezien. Vannaf Herreira is het echt steil klimmen, neen kruipen, verstand op nul, doorgaan, er is geen andere optie, mijn hart gaat wilt te keer en drijgt eruit te springen, het heeft nochthans nog veel te bieden, deze beklimmimg heeft zijn gelijke niet. Houden noodgedwongen stops, bijtanken maar ook even rondkijken want Galicie komt in zicht. El Cebrero schittert in de zon. Bijzonder dorp met charisme. Het is er een overrompeling, veel spanjaarden. Wie na 4 uur arriveert heeft pech. Er zijn nochthans vele bedden beschikbaar. Na het eten gaan we nog naar het kerkje om er de mis van 7 uur bij te wonen. We verstaan er geen snars van maar dat hoeft ook niet. Bij de vredewens worden er handen geschud, geknuffeld en gekust (zedig op de wangen natuurlijk).
's Avonds nemen we ons voor om morgen als laatsten op te staan, hahaha.
Cacabelos - Trabadelo
Woensdag 19 september
Zijn als laatste weg, meer nog, schieten om 8 uur pas wakker als verondersteld wordt dat iedereen is vertrokken. Worden zelfs gewekt door muziek van de poetsvrouw. Ode aan alle poetsvrouwen. Werken met muziek werkt. " Yo te quero mucho" klinkt door de radio. Ik denk spontaan aan thuis.
Kiezen de eerste kilometers voor een alternatief "korter" traject, deels langs de weg, deels door wijnvelden. Passeren de " Parada del Perdon", (poort van de vergiffenis) maar de deur is gesloten. Pech.
De laatste kilometers volgen volledig de autobaan. Loodzwaar op asfalt, weinig schaduw, de zon doet nog steeds haar best.
Mis toch echt die stokken.
Trabaledo zal morgen de startplaats worden voor El Cebrero. El Cebrero was voor mij in 2008 de moeilijkste etappe.
Zijn als laatste weg, meer nog, schieten om 8 uur pas wakker als verondersteld wordt dat iedereen is vertrokken. Worden zelfs gewekt door muziek van de poetsvrouw. Ode aan alle poetsvrouwen. Werken met muziek werkt. " Yo te quero mucho" klinkt door de radio. Ik denk spontaan aan thuis.
Kiezen de eerste kilometers voor een alternatief "korter" traject, deels langs de weg, deels door wijnvelden. Passeren de " Parada del Perdon", (poort van de vergiffenis) maar de deur is gesloten. Pech.
De laatste kilometers volgen volledig de autobaan. Loodzwaar op asfalt, weinig schaduw, de zon doet nog steeds haar best.
Mis toch echt die stokken.
Trabaledo zal morgen de startplaats worden voor El Cebrero. El Cebrero was voor mij in 2008 de moeilijkste etappe.
woensdag 19 september 2012
Molinaseca - Cacabelos
Dinsdag 18 september
23 km ver. Het werd een zware tocht. De inspanningen van gisteren laten zich voelen. Dalen is op zijn minst even belastend dan stijgen. Bij aankomst rusten, douchen, wasjes en 's avonds eten zoeken.
Gaan naar de volkse buurt om te eten. De spanjaarden kennen er wat van om leven in de brouwerij te brengen. Intussen is het druk geworden op de camino. Veel jeugd. Ofwel hebben ze hun middelbare studies beeindigd en willen ze stappen nog voor ze de hogere aanvatten ofwel hebben ze de hogere beeindigd.
Ook vele fietsers op de camino en ze schrikken er niet voor terug om de paden van de stappers te volgen.
Fietsers zeggen over de stappers dat ze de ware pelgrims zijn. Eigenlijk gaat het daar niet om natuurlijk.
Fietsers verdienen zeker ook alle respect want wat die mannen EN vrouwen moeten afzien soms, gepakt en gezakt, een helling opkruipen van 20% - geloof me dat is ook afzien.
23 km ver. Het werd een zware tocht. De inspanningen van gisteren laten zich voelen. Dalen is op zijn minst even belastend dan stijgen. Bij aankomst rusten, douchen, wasjes en 's avonds eten zoeken.
Gaan naar de volkse buurt om te eten. De spanjaarden kennen er wat van om leven in de brouwerij te brengen. Intussen is het druk geworden op de camino. Veel jeugd. Ofwel hebben ze hun middelbare studies beeindigd en willen ze stappen nog voor ze de hogere aanvatten ofwel hebben ze de hogere beeindigd.
Ook vele fietsers op de camino en ze schrikken er niet voor terug om de paden van de stappers te volgen.
Fietsers zeggen over de stappers dat ze de ware pelgrims zijn. Eigenlijk gaat het daar niet om natuurlijk.
Fietsers verdienen zeker ook alle respect want wat die mannen EN vrouwen moeten afzien soms, gepakt en gezakt, een helling opkruipen van 20% - geloof me dat is ook afzien.
Foncebadon - Molinaseca
Maandag 17 september
Om half zes begint het gerommel in de slaapzaal. Onbegrijpelijk. Het begint pas om half acht te dagen. We zijn dus laatst weg want struikelen in het halfdonker willen we voorkomen. Na een klein uurtje arriveren we bij Cruz de Ferro, voor velen één van de belangrijkste punten op de camino, eveneens het hoogste punt op de camino.
Ik laat er het steentje van Annick achter en heb er een paar bij gelegd. Van mezelf ligt er een briefje waar ik vlug wat intenties en wensen op neerpende. Mijn stapmaat legt ook zijn steentje maar neemt er ook eentje mee naar huis.
We stappen het hele traject door de natuur, prachtig maar ook heel zwaar, 900 m. zakken. Gelukkig is er halfweg een dorpje om wat bij te tanken. Heel onverwacht krijg ik bij een rustplaats een vraag over de actie "Annick for Kenya". Ik leg het kort uit en blijkt dat hij ook in zijn geboortedorp iemand kent die met een project bezig is in Kenya maar dan iets met scholenbouw.
Aan het eind van het dorp staan 2 albergues en we kiezen weer voor het minst luxueuse. Krijgen de keuze, binnen, buiten of ... in het tuinhuisje. je mag raden, .... morgen geen ambetante vroege pelegrino's en geen snurkers (dat laatste klopt niet :-))
's Avonds stappen we op aanraden van de vriendelijke hospitalero (vrijwilliger van een albergue) een kleine km terug voor pelgrimsmenu. We maken een tafeltje van 4, wij 2, een nederlandse en een deense.
Het wordt een gezellige tafel met veel animo, mekaar begrijpen, een luisterend oor, lachen, brood en wijn. Mensen onderweg. De camino op zijn best. De camino in zijn ware gedaante, wat mij betreft.
Om half zes begint het gerommel in de slaapzaal. Onbegrijpelijk. Het begint pas om half acht te dagen. We zijn dus laatst weg want struikelen in het halfdonker willen we voorkomen. Na een klein uurtje arriveren we bij Cruz de Ferro, voor velen één van de belangrijkste punten op de camino, eveneens het hoogste punt op de camino.
Ik laat er het steentje van Annick achter en heb er een paar bij gelegd. Van mezelf ligt er een briefje waar ik vlug wat intenties en wensen op neerpende. Mijn stapmaat legt ook zijn steentje maar neemt er ook eentje mee naar huis.
We stappen het hele traject door de natuur, prachtig maar ook heel zwaar, 900 m. zakken. Gelukkig is er halfweg een dorpje om wat bij te tanken. Heel onverwacht krijg ik bij een rustplaats een vraag over de actie "Annick for Kenya". Ik leg het kort uit en blijkt dat hij ook in zijn geboortedorp iemand kent die met een project bezig is in Kenya maar dan iets met scholenbouw.
Aan het eind van het dorp staan 2 albergues en we kiezen weer voor het minst luxueuse. Krijgen de keuze, binnen, buiten of ... in het tuinhuisje. je mag raden, .... morgen geen ambetante vroege pelegrino's en geen snurkers (dat laatste klopt niet :-))
's Avonds stappen we op aanraden van de vriendelijke hospitalero (vrijwilliger van een albergue) een kleine km terug voor pelgrimsmenu. We maken een tafeltje van 4, wij 2, een nederlandse en een deense.
Het wordt een gezellige tafel met veel animo, mekaar begrijpen, een luisterend oor, lachen, brood en wijn. Mensen onderweg. De camino op zijn best. De camino in zijn ware gedaante, wat mij betreft.
zondag 16 september 2012
Santa Catalina de Somosa - Foncebadon
Zondag 16 september
Zondag vandaag. We slapen langer. Iedereen slaapt langer. Moet verder zonder stokken. Als het me invalt waar ik ze achterliet ben ik al een heel stuk onderweg. Een pelgrim keert niet op zijn stappen terug. Het is weer snikheet en het wordt klimmen vandaag. De plannen om tot Manjarin te stappen wijzigen.
Onderweg zeg ik "smakelijk" tegen een dame alleen, die bij een rustplaats ontbijt. Ze antwoordt prompt "dankuwel". Verwondert volgt er een kleine babbel. Ze is italiaanse maar woont in Amsterdam.
Belanden in Foncebadon, een boeregat maar met een "hippy, flower power" albergue, gezellig en leuk.
's Avonds zitten we aan tafel met een jong koppel uit Chili. De conversatie houden we in het engels. Ik vraag hoe ver hun thuis is. Ze antwoorden Madrid - Santiago 13 uur. ???? Ja Santiago de Chile natuurlijk.
Dit was best een zware dag. Annick's "succes"wens zal ik de volgende weken goed kunnen gebruiken.
Zondag vandaag. We slapen langer. Iedereen slaapt langer. Moet verder zonder stokken. Als het me invalt waar ik ze achterliet ben ik al een heel stuk onderweg. Een pelgrim keert niet op zijn stappen terug. Het is weer snikheet en het wordt klimmen vandaag. De plannen om tot Manjarin te stappen wijzigen.
Onderweg zeg ik "smakelijk" tegen een dame alleen, die bij een rustplaats ontbijt. Ze antwoordt prompt "dankuwel". Verwondert volgt er een kleine babbel. Ze is italiaanse maar woont in Amsterdam.
Belanden in Foncebadon, een boeregat maar met een "hippy, flower power" albergue, gezellig en leuk.
's Avonds zitten we aan tafel met een jong koppel uit Chili. De conversatie houden we in het engels. Ik vraag hoe ver hun thuis is. Ze antwoorden Madrid - Santiago 13 uur. ???? Ja Santiago de Chile natuurlijk.
Dit was best een zware dag. Annick's "succes"wens zal ik de volgende weken goed kunnen gebruiken.
zaterdag 15 september 2012
Santebanez de Valdeiglesias - Santa Catalina de Somosa
Zaterdag 15 september
We komen op schema. Weer 20 km vandaag. Loodzware hitte, temperaturen van 32 gr. C die ze gisteren voorspelden zijn in de zon zeker 40 gr. C waard. Wie de Camino kent weet dat het rechte stuk tussen Astorga en Cruz de Ferro practisch geen schaduwen kent. Afzien dus, "no pain, no glory". Doe vandaag de wasjes zoals thuis ... 60 j. geleden: met de hand, schrobben. Het is een hele hoop. Maak al mijn zakken zorgvuldig leeg en ontdek te laat dat mijn poch'ke met ... bankbiljetten blijven zitten is. Die bankbiljetten heb ik maar wijselijk NIET te drogen gehangen.
We komen op schema. Weer 20 km vandaag. Loodzware hitte, temperaturen van 32 gr. C die ze gisteren voorspelden zijn in de zon zeker 40 gr. C waard. Wie de Camino kent weet dat het rechte stuk tussen Astorga en Cruz de Ferro practisch geen schaduwen kent. Afzien dus, "no pain, no glory". Doe vandaag de wasjes zoals thuis ... 60 j. geleden: met de hand, schrobben. Het is een hele hoop. Maak al mijn zakken zorgvuldig leeg en ontdek te laat dat mijn poch'ke met ... bankbiljetten blijven zitten is. Die bankbiljetten heb ik maar wijselijk NIET te drogen gehangen.
Villar de Mozarife - Santibanez de Valdeiglesias
Vrijdag 14 september
20 km vandaag. Verzorg 's morgens mijn blaar zelf. Mis nu mijn engeltje van 2008. Kunnen weer kiezen. Of langs een autoweg, of natuur. Je kan onze keuze al raden. Geen wolkje aan de lucht vandaag en morgen wordt het nog warmer. Onderweg zijn we, Paul en ik, de hele tijd in gesprek en niet altijd over koetjes en kalfjes. Hoop en wens oprecht, een "Buen Camino" voor mijn stapmaat. Belanden in dezelfde parochiale albergue waar ik in 2008 een verkeerde beslissing nam. Het zal me deze keer niet gebeuren. 's Avonds een heerlijk italiaans menu: risotto, hutsepot en meloen. Gaan al om 9 uur naar bed. Niet enkel de albergue is "back to basic", het dorp is dat ook.
20 km vandaag. Verzorg 's morgens mijn blaar zelf. Mis nu mijn engeltje van 2008. Kunnen weer kiezen. Of langs een autoweg, of natuur. Je kan onze keuze al raden. Geen wolkje aan de lucht vandaag en morgen wordt het nog warmer. Onderweg zijn we, Paul en ik, de hele tijd in gesprek en niet altijd over koetjes en kalfjes. Hoop en wens oprecht, een "Buen Camino" voor mijn stapmaat. Belanden in dezelfde parochiale albergue waar ik in 2008 een verkeerde beslissing nam. Het zal me deze keer niet gebeuren. 's Avonds een heerlijk italiaans menu: risotto, hutsepot en meloen. Gaan al om 9 uur naar bed. Niet enkel de albergue is "back to basic", het dorp is dat ook.
Virgen del Camino - Villar de Mozarife
Donderdag 13 september
We zijn als laatste weg 's morgens en aanschouwen een roodkleurende hemel. Kiezen voor een alternatieve weg, weg van een drukke rijksweg, volledig in de natuur die dorst naar agua. Onderweg loop ik een tijdje mee met Marc, een 68 jarige amerikaan. Hij mag straks in zijn thuisland ook gaan stemmen. Daar zijn er ook verkiezingen. Hij hoopt net als ik dat Obama een vervolg krijgt. 4 jaar zijn te weinig om iets wat fundamenteel mis groeide om te buigen. Over mijn stem hebben we het wijselijk niet gehad. Na 4 uur stappen arriveren we bij "Jezus", een alternatieve albergue, gezellig druk, familiaal.
Thuis zeggen ze dat mijn gehoor achteruit gaat. Ik moet dat ten stelligste tegenspreken. een aantal plaatselijke bezoekers van de aangrenzende bar houden me tot midden in de nacht, oorstopjes perfect gemonteerd, .....wakker.
We zijn als laatste weg 's morgens en aanschouwen een roodkleurende hemel. Kiezen voor een alternatieve weg, weg van een drukke rijksweg, volledig in de natuur die dorst naar agua. Onderweg loop ik een tijdje mee met Marc, een 68 jarige amerikaan. Hij mag straks in zijn thuisland ook gaan stemmen. Daar zijn er ook verkiezingen. Hij hoopt net als ik dat Obama een vervolg krijgt. 4 jaar zijn te weinig om iets wat fundamenteel mis groeide om te buigen. Over mijn stem hebben we het wijselijk niet gehad. Na 4 uur stappen arriveren we bij "Jezus", een alternatieve albergue, gezellig druk, familiaal.
Thuis zeggen ze dat mijn gehoor achteruit gaat. Ik moet dat ten stelligste tegenspreken. een aantal plaatselijke bezoekers van de aangrenzende bar houden me tot midden in de nacht, oorstopjes perfect gemonteerd, .....wakker.
woensdag 12 september 2012
Eerste stappen
woensdag 12 september
gisteren samen met Paul (collega ziekenzorg) vanuit Diest vertrokken met de trein en blij uitgewuifd door echtgenotes en Martine en Filip (broer van Annick).
Na 20 uren bus, blij om de eerste stappen te kunnen zetten. Eerst de kathedraal van Leon voor de eerste stempel en dan pijlen volgen om na 7 km tot volgende dorp. La Virgen del Camino. We zijn niet de eersten maar ook niet de laatsten in de albergue. Eet bij aankomst een lekkere appel, gekregen bij het uitwuiven in Diest en een appel met een speciale betekenis. Ga vanaf nu terug meer fruit eten. Weg snoepgoed en koekjes, weg buikje (hoop ik). Na douche en voor we aan het pelgrimsmenu zitten lopen we nog even langs het kerkje. De Virgen del Camino is de patrones van Leon: de voorkant van de kerk is versierd met reusachtige bronzen beelden van de 12 apostelen met de maagd Maria in het midden. Paul en ik proberen te achterhalen wie, wie is maar komen niet verder dan Petrus met de sleutel en Jacobus, de meerdere met de St. Jacobsschelp. We verschillen van mening wie Judas is. Binnen in de kerk pak ik de pastoor bij de kraag en hij lost perfect en met veel vertoon het mysterie op, ..... in het Spaans. Hij beseft na een tijdje dat ons Spaans maar poco poco is en haalt er een foldertje bij in het Engels. Nu is alles duidelijk.Gracias mijnheer pastoor. Dit was een fijne startdag.
gisteren samen met Paul (collega ziekenzorg) vanuit Diest vertrokken met de trein en blij uitgewuifd door echtgenotes en Martine en Filip (broer van Annick).
Na 20 uren bus, blij om de eerste stappen te kunnen zetten. Eerst de kathedraal van Leon voor de eerste stempel en dan pijlen volgen om na 7 km tot volgende dorp. La Virgen del Camino. We zijn niet de eersten maar ook niet de laatsten in de albergue. Eet bij aankomst een lekkere appel, gekregen bij het uitwuiven in Diest en een appel met een speciale betekenis. Ga vanaf nu terug meer fruit eten. Weg snoepgoed en koekjes, weg buikje (hoop ik). Na douche en voor we aan het pelgrimsmenu zitten lopen we nog even langs het kerkje. De Virgen del Camino is de patrones van Leon: de voorkant van de kerk is versierd met reusachtige bronzen beelden van de 12 apostelen met de maagd Maria in het midden. Paul en ik proberen te achterhalen wie, wie is maar komen niet verder dan Petrus met de sleutel en Jacobus, de meerdere met de St. Jacobsschelp. We verschillen van mening wie Judas is. Binnen in de kerk pak ik de pastoor bij de kraag en hij lost perfect en met veel vertoon het mysterie op, ..... in het Spaans. Hij beseft na een tijdje dat ons Spaans maar poco poco is en haalt er een foldertje bij in het Engels. Nu is alles duidelijk.Gracias mijnheer pastoor. Dit was een fijne startdag.
zondag 9 september 2012
zaterdag 8 september 2012
NOG 4 DAGEN
Nog 3 dagen en het is weer zover. Santiago de Compostela: de lokroep van een eeuwige pelgrim.
Telkens als de kans zich voordoet, krijg je een verslagje. Niks bijzonder, gewoon belevenissen, indrukken en mijmeringen onderweg.
Ik kijk er zeer naar uit: mensen ontmoeten, natuur bewonderen, genieten en afzien.
Een leuke reactie zou fijn zijn.
Alvast mijn hartelijke dank!
Telkens als de kans zich voordoet, krijg je een verslagje. Niks bijzonder, gewoon belevenissen, indrukken en mijmeringen onderweg.
Ik kijk er zeer naar uit: mensen ontmoeten, natuur bewonderen, genieten en afzien.
Een leuke reactie zou fijn zijn.
Alvast mijn hartelijke dank!
Abonneren op:
Posts (Atom)