Slot- en dankwoord


Annick, ik heb haar nooit gekend. Je probeert een
voorstelling te maken en als je zelf dochters van die leeftijd hebt gehad is dat niet moeilijk. Ze moet zeker een vrolijke tiener geweest zijn, vol eigen dromen voor de toekomst. Met een broer om mee te redetwisten maar ook steun en medestander.
Een jong volwassene in wording, een zonnetje in huis en
daarbuiten.
En dan ...
De duivel bestaat.
Engelen gelukkig ook. Acties, ludiek en muzikaal,
voordrachten, alles gebracht door lieve mensen, met hetzelfde doel voor ogen.
"Verdriet kan je niet delen" schrijft Nele
Verheye in een filmrecensie over "The broken circle breakdown".
In datzelfde artikel in de Visie schrijft ze ook:
"Leren omgaan met verlies hoort bij het leven. We moeten het aanvaarden, omarmen. Ik geloof niet in een leven na de dood, wél dat de dood het leven waardevol maakt. Laat ons dus genieten van dit leven en elkaar graag zien. Elkaar proberen te begrjpen, hoe moeilijk dat ook is. Verdriet kan je niet delen."
Het stemt tot nadenken.
Dank in de eerste plaats aan Martine en Eddy. Ik had het
voorrecht om hen nader te leren kennen.
Dank dat ik een stukje weg mocht afleggen, een stukje
bijdragen.
Afrika: continent voor de toekomst, continent van de
derde wereld, continent met eigen cultuur waar wij in het westen misschien wel veel van kunnen opsteken.
Dank ook aan Paul, die me vergezelde en zijn eigen camino
stapte. Dank voor de vele wijze en gezellige babbels onderweg en aan tafel.
Dank aan het thuisfront. We hebben deze beslissing samen genomen.
En 'last but not least' dank voor wie sponsorde. Er was
een stille wens voor € 0,01/km. Vele kleintjes maken een groot is een logische redenering. Je kan trouwens nog steeds bijdragen. Het totaalbedrag is intussen
al mooi opgelopen (17/10/2012 - > €
600).
In Kenya kunnen ze nu "van katoen geven".
"Annick je zal niet worden vergeten".

Terugblik

Een stuk van de weg, van de Camino voor de 2de x stappen heeft inderdaad ook iets. Je merkt dat dingen veranderen. Je merkt dingen die je 4jaar terug niet zag. Je herkent en herinnert.We liepen een belangrijk stuk in de Camino: de laatste kilometers van de Meseta, Cruz de Ferro, O Cebrero, Galicië, mooi groen Galicië.Afzien was mijn deel. Zonder stokken, nooit meer en zoveel bagage ook nooit meer. Had weer teveel bij.Ontmoetingen om van te leven. Zoals die zwitserse van 73 zei: " Je kan overal op de wereld wandelen maar nergens met zo een diversiteit aan mondiale pelgrims. Sprak met de hele wereld, soms met handen en voeten, Hawai, Zuid-Afrika, Japan en Australië en al wat daartussen ligt en ... met vlamingen, pas bij aankomst.De Camino blijft zijn opmars voort zetten. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd. Naar motieven heb je het raden naar maar elke pelgrim komt met een rugzak met inhoud, de één al wat meer dan de ander, elke pelgrim voelt zich ook zielsverwant met een zelfde droom voor een betere wereld, voor een solidaire wereld.De relatie met mijn stapmaatje was uitstekend. We hebben veel gebabbeld en gelachen. Paul is een ruimdenkende en nuchtere persoonlijkheid. Bovendien en niet onbelangrijk, we delen hetzelfde gevoel voor humor.De Camino zit in de 21ste eeuw. Gsm, gps, I-pad, I-pod, I-phone, tablet-pc, je moet dat zien.Leuk tafereel: vier 60-plussers samen op een bank, druk in conversatie, allemaal het hoofd naar beneden met in hun hand een mobieltje. Ik beken: heb dat ook meerdere malen gedaan.Begin nu ook wat op San Tiago te lijken, eentje mee met zijn tijd dan. Mijn calabas is een leeg cola-flesje, mijn mantel is een warme fleesh, mijn staf is een stok uit het eucalypthusbos, mijn hoed is een klakske en jawel, ik heb me 3 weken niet geschoren. Wil mijnbaard toch een week laten staan want de kleinkinderen houden van Plop. Paul heeft een suggestie om hem te laten staan voor de Sinterklaasweek met ziekenzorg :-).Na 4x Compostela begin ik van die stad te houden. Zag haar weer vanuit een andere hoek. Moet mijn kandidatuur eens stellen om stadsgids te worden :-).Bij leven en welzijn hoop ik volgende jaren nog nieuwe stukjes te stappen op die weg, die populaire weg, El Camino. Buen Camino!

ANNICK FOR KENYA

"Belofte maakt schuld"
De vindplaats van Annick Van Uytsel is niet zo ver verwijderd
van mijn woonplaats. Dat is nu 5 jaar geleden. Er is daar een mooi gedenkteken aangelegd. Ik passeer daar regelmatig. De autovrije strook langs het kanaal is een rustige plaats om een fietstocht of wandeling te starten.
De massale solidaire zoektocht, de onzekerheid en onwetendheid van haar ouders, de ontdekking: we hebben het destijds allemaal mee gevolgd, mee geleefd en mee beleefd.
Het was Annick's droom om ooit in een ontwikkelingsland met en voor kinderen te werken.
Eddy en Martine (ouders van Annick) zijn haar dromen niet vergeten en zijn terecht gekomen bij een project rond watervoorziening in Kenia.
De actie heeft de naam "Annick For Kenya"
gekregen. In Diest en omstreken is er een enorme solidariteit ontstaan en is eigenlijk uitgedeind over heel de Vlaamse regio.
Vanuit Lummen is er achter de schermen destijds, nadat Annick gevonden werd, veel werk verzet om deze pijnlijke zaak te helpen oplossen.
Het heeft nog 2 jaar geduurd eer de dader ontmaskerd werd. Onbegrijpelijk wat een zieke geest en gruwel en immoraliteit er in een mens kan schuilen.
Op 11 september vertrek ik voor de 4de keer naar Santiago de Compostela. Ik wil er meer dan graag een sponsortocht van maken.
Voor de kinderen van Kenya zal het zeker een verschil maken.
Deze blog brengt dagelijks een verslagje van mijn tocht. Losse
gedachten, iets over een toevallige ontmoeting of voorval, zeg maar mijmeringen op pad.
Hopelijk inspireert het jullie om ook wel iets te ondernemen. Veel leesgenot!

SPONSORING

"Voor Annick was het water iets fataals. Maar water is ook een begin van alle nieuw leven.We willen met vele vrienden, sympathisanten en mensen die echt naar hun hart luisteren, er een teken van hoop van maken. Iedere euro wordt een druppel op de wanhoop. De tranen om wat gebeurde met Annick en de druppels van drinkbaar water voor een arm land worden geboren uit hetzelfde hart."
(Eddy Van Uytsel)
Op volgende webpagina vind je de volledige uitleg over deze actie en kan je de prachtige resultaten volgen.
Koken kost handen vol geld. Een overschrijving is altijd welkom, hoe klein ook het bedrag is. Voor de kinderen in het KWALE district in Kenya maakt het een groot verschil.
Is er symphatie voor het project en wil je daadwerkelijk uw steentje bijdragen, dan kan dit.
IBAN BE56 9795 9194 1188
BIC ARSPBE22
tvv "Annick For Kenya
met vermelding "Compostela".
Alvast hartelijk "Dank je wel".

Foto Camino (klikken)

woensdag 12 september 2012

Eerste stappen

woensdag 12 september
gisteren samen met Paul (collega ziekenzorg) vanuit Diest vertrokken met de trein en blij uitgewuifd door echtgenotes en Martine en Filip (broer van Annick).
Na 20 uren bus, blij om de eerste stappen te kunnen zetten. Eerst de kathedraal van Leon voor de eerste stempel en dan pijlen volgen om na 7 km tot volgende dorp. La Virgen del Camino. We zijn niet de eersten maar ook niet de laatsten in de albergue. Eet bij aankomst een lekkere appel, gekregen bij het uitwuiven in Diest en een appel met een speciale betekenis. Ga vanaf nu terug meer fruit eten. Weg snoepgoed en koekjes, weg buikje (hoop ik). Na douche en voor we aan het pelgrimsmenu zitten lopen we nog even langs het kerkje. De Virgen del Camino is de patrones van Leon: de voorkant van de kerk is versierd met reusachtige bronzen beelden van de 12 apostelen met de maagd Maria in het midden. Paul en ik proberen te achterhalen wie, wie is maar komen niet verder dan Petrus met de sleutel en Jacobus, de meerdere met de St. Jacobsschelp. We verschillen van mening wie Judas is. Binnen in de kerk pak ik de pastoor bij de kraag en hij lost perfect en met veel vertoon het mysterie op, ..... in het Spaans. Hij beseft na een tijdje dat ons Spaans maar poco poco is en haalt er een foldertje bij in het Engels. Nu is alles duidelijk.Gracias mijnheer pastoor. Dit was een fijne startdag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten